پاینده و شعله‌افروز و پرتوگستر بادا، خورشید بی‌غروب بیت نبوی و راه و آیین رضوی
🔰احمد (ص) برگزیده شد و فرمان یافت، بر مَدار و در جوار بیت الله الحرام، بیتی برای اهل خود، بنیان بگذارد؛ بر تَرازِ حق، قلّه‌سان، سربه‌آسمان‌سوده، پاک از هر آلودگیِ شرک، بر پایهٔ توحید؛ و خورشیدِ وحی، همه‌گاه، بَردَمنده از مشرق آن.
🔸به تقدیر الهی و اِشراف ربّانی، در پرتو تلاش وَحی‌مدارانه محمد(ص) برگزیدهٔ خدا، پایه‌های این بیت، پاک و پیراسته از هر دَنَسی، افراشته شد؛ استوار، باشکوه، پرتوافشان و مهبِط فرشتگان.
ملائک و روح، آن‌به‌آن، به این بیت از هر سوی فرود می‌آمدند و پیوند آن‌را با عرش، استوار می‌ساختند.
🔸این بیتِ سربه‌عرش‌سوده، با برج‌ها و باروهای گسست‌و‌گسل‌ناپذیر و بی‌گزند از هر گزند، بایستی دَمادم، بیت خدا را از آلودگی‌های جاهلی و شرک، پاک و از یورش ابرهه‌ها، در امان بدارد و مردمان را از جای‌جای جهان، دور و نزدیک، به این خانهٔ توحید، ره نماید، تا با عشق و پرگاروار، بر گِرد آن بگردند و از هر گردیدنِ آلودگی‌زا، شرک‌افزا، دورکننده از ساحَت توحید، هویت‌سوز، سرگشتگی، حیرانی و تبه‌گینی، رهایی یابند.
🔸از بیت پاک و آسمانی محمد(ص) و خدیجه(س)، بیت فاطمه(س) و علی(ع) برکشیده شد، برکشنده، بالابرنده و اوج‌دهندهٔ بیت‌ها و سلسله‌جبال اهل‌بیت.
🔸این سلسله‌جبال، پس از رسول الله، آن‌گاه که سینه‌های پرکینه، مذاب‌های خود را بیرون می‌ریختند و جهنم‌ها و اخدودهایی برای خَلقانِ باورمند پدید می‌آوردند، پناه‌گاه شد و قیام‌های بزرگ، اثرگذار و سرنوشت‌ساز علیه طاغیان اموی – مروانی و عباسی، شکل گرفت و هیمنهٔ شب را شکست و حکمرانان بریده از قرآن و سنت رسول الله را، با بَردَمیدن دمادم اندیشهٔ ناب‌اندیشان، خرافه‌پیرایان، روکنندگانِ دست نابه‌کاران، به ویل نکبت گرفتار ساخت.
🔸اهل بیت، که از سرچشمهٔ وحی، پیاپیوسته لبالب می‌شدند، مردم را با راه و رسم نبوی، سنت جاودانهٔ محمدی، آشنا می‌ساختند.
به آنان می‌آموزاندند، راهی را که خلیفگان و عالمان جیره‌خوار در پیش گرفته‌اند، به باتلاق شرک می‌انجامد و نظام جاهلی و دوری از ساحت بلندآستانِ توحید.
حکمرانی دینی، این نیست که اینان، به نام رسول خدا، رایَت آن‌را افراشته‌اند.
آن‌چه اینان از آن دَم می‌زنند و به نام دین، این سوی و آن سوی می‌پراکنند، همان جاهلیت است که بُرّاتر و اثرگذارتر از آن دوران، شرک را می‌گستراند، سینه‌ها را می‌آلاید و زندگی‌ها را در لجن‌زارهای عفن فرو می‌برد و انسان را از کانون انسانیت دور می‌کند و در تاریکی بهیمیت، رها می‌سازد.
🔸بیت پیوسته به وحی، روشن از پرتوهای قرآن و سنت نبوی، آن‌به‌آن، در قلمرو بزرگ اسلامی، نفحه‌های ربانی را به سینه‌ها بَرمی‌دَمانْد و سرای دل‌ها را با نسیم حق، به بهشت بَرین، دگر می‌ساخت و به روی خَلقانِ مشتاق و شیدا و واله کوی حق، آبشخورهای ناب توحیدی و نبوی را می‌گشود، تا در تفت روزگار و بی‌هویتی خانمان‌سوز گرفتار نیایند؛ بی‌هویتی و تفتی که حکومت‌گران طاغی و بردگی‌گستر، بر آن بودند آن‌را بگسترانند؛ و سرچشمه‌های وحیانی و توحیدی، که رهانندهٔ انسان از بی‌هویتی و تفت‌زدگی است، بخشکانند.
🔸حیات دین، شادابی دین‌داران، حرکت‌کنندگان بر مدار حق، بسته به این بیت است؛ بیتی که رسول خدا و اهل او، با خون دل، رنج فراوان و رویارویی‌های آن‌به‌آن، با شَحنه‌های شب، آن‌را به‌پا داشته و کانون آن‌را شعله‌ور نگه داشته‌اند.
🔸با آگاهی، دشمن‌شناسی، توحید‌باوری، سنت‌مداری خردورزانهٔ باورمندان و به‌پاداری پایه‌های حکمرانی دینی و گسترش آن، بیت رسول‌الله و اهل آن والاگهر، همیشه شعله‌ور می‌ماند؛ پرتوگستر، سپیده‌آفرین و نجات‌بخشِ در شب ماندگان و در باتلاق فرورفتگان.
🔸این راه شیری، این کهکشان پُر رمز و راز، انسان‌ها و کاروانیان را، از هر سوی که به حرکت دربیایند، به کعبه بار می‌دهد؛ به بارگاه قدس الهی و از بیابان‌های بی‌پایان و کران‌ناپیدا و تیه‌های مرگ می‌رهاند؛ بی‌غروب است، همیشه در آسمانِ پویندگان و ره‌نوردان، و به‌سوی‌کعبهٔ‌مقصود‌به‌حرکت‌درآمدگان، می‌رَخشد، پرتو می‌افشاند و سپیده می‌گشاید و شولای شب را کنار می‌زند و نمی‌گذارد جویندهٔ حق، در شب‌های دیجور، از پای دربیاید و به کعبه وصال دست نیابد و روح را از قفس تن به در نیاورد و پرواز دهد.
🔸امامان اهل بیت، گزیدگان خدا، برای مشعل‌افروزی، روشن‌گری در هر عصری، نسل‌اندر‌نسل، در بیت نبوی، از صُلب پاکان برگزیده، زاده شده، در گاهوارهٔ مِهر ربوبی شکوفیده، بالیده، فراخاسته و به عقل و دانش الهی آراسته گردیده و به میان خلقان درآمده و به میان‌داری و آوردگاه‌آرایی علیه باطل و باطل‌گستران پرداخته‌اند.
🔸در بیت موسی‌بن‌جعفر، همانا بیت رسول الله، فرشتگان به اذن خدا فرود آمدند، تا از مادری پاک از هر آلودگی و دَنَسی، گوهری را به آغوش زمین بگذارند، تا بشکفد و ببالد و از پایه‌ای والا، که خدا برای او افراشته، فرا رَوَد و توحید را در سینه‌ها بیفشاند و شرک را از آن‌ها بزداید.
🔸امام، آن‌گاه که به میان‌داری روی‌آورد و آوردگاه‌آرایی در برابر باطل، بر این مدار گردید و بر این راه روشن پویید و مردمان را به گردیدنِ پَرگاروار بر این مدار و پوییدن این راه، فراخواند و به آنان اعلام کرد: گوهر کرامت انسانی، در سرّا و ضرّا و در فرازها و فرودها، در تنگناها و گشایش‌ها، با این‌سان گردیدن و پوییدن و خیمه‌افرازی در شعاع بیت نبوی و الهام و جهت‌یابی از اهل بیت، از دست‌بُردها و شحنه‌های گوهرشکن، پاس داشته می‌شود و جامعه الهی – انسانی پامی‌گیرد.
پاینده و شعله‌افروز و پرتوگستر بادا خورشید بی‌غروب بیت نبوی و راه و آیین رضوی